Homilia Ks. Arcybiskupa – Caritas

Powołani do świadczenia miłosierdzia
Homilia Arcybiskupa Katowickiego
Wigilia Niedzieli Miłosierdzia – święto Caritasu
2 kwietnia 2016 roku

  1. Sobota przed II niedzielą wielkanocną, która jest Niedzielą Miłosierdzia Bożego i świętem Caritasu, to dzień, kiedy wolontariusze Parafialnych Zespołów Caritas, Szkolnych Kół Caritas i pracownicy wraz z podopiecznymi ośrodków Caritasu spotykają się na wspólnej modlitwie, Eucharystii i agapie.

Bracia i Siostry! Wszystkich was tu zebranych serdecznie witam i pozdrawiam jeszcze raz słowami Zmartwychwstałego: „Pokój wam!”.

W naszej wspólnocie dziękujemy Janowi Pawłowi II (dziś 11. rocznica jego śmierci) za ustanowienie II niedzieli wielkanocnej Niedzielą Miłosierdzia i pośrednio świętem Caritas, świętem ludzi Caritas. Człowiekiem caritas powinien być każdy chrześcijanin, jak apostołowie Piotr i Jan, którzy głosili i uzdrawiali.

Dzisiejszy fragment z Dziejów Apostolskich (Dz 4,13-21) opisuje trudności, na jakie narazili się przez dokonanie dobra: mocą Chrystusa uzdrowili człowieka chromego (niepełnosprawnego), a ostatecznie zakazano im przemawiać w imię Zmartwychwstałego. Wobec tego zakazu apostoł Piotr udzielił odpowiedzi, która stała się przysłowiową: „czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga?”. I dalej dodał: „nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli”.

Nie możemy nie mówić i nie możemy nie czynić dobra w imię Jezusa Chrystusa, bo trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi.

Według tej zasady działa Caritas, ta kościelna organizacja pomocowa, która jest wszędzie tam, gdzie są potrzebujący. Ma swoje centrale – watykańską, krajową i w poszczególnych diecezjach. Jednak struktury pomocnicze jedynie koordynują pomoc, aby była udzielana jak najskuteczniej i by docierała do najbardziej potrzebujących.

  1. Bracia i Siostry!

Aby skutecznie pomagać, ważne jest dobre rozeznanie geografii potrzeb. Nie dają tego medialne newsy informujące nas wyrywkowo i wybiórczo o problemach w ludzkiej rodzinie. W skali naszej archidiecezji rozpoznajemy potrzebujących poprzez parafię i w jej strukturach.

Pięknie i konkretnie o tej najmniejszej komórce Kościoła napisał papież Franciszek: „Parafia nie jest strukturą przestarzałą. Właśnie dlatego, że ma wielką elastyczność, może przyjąć bardzo różne formy, wymagające otwarcia i misyjnej kreatywności ze strony duszpasterza i wspólnoty” (Evangelii gaudium 28). Parafia jest nie tylko strukturą, częścią terytorium Kościoła diecezjalnego, lecz ma znaczenie teologiczne. Parafia „jest formą obecności Kościoła na danym terytorium, środowiskiem słuchania Słowa, wzrostu życia chrześcijańskiego, dialogu, przepowiadania, ofiarnej miłości, adoracji i celebracji” (tamże). To w parafii duszpasterze i ich współpracownicy przejmują odpowiedzialność za substancję wiary; to w parafii wiara jest karmiona, nadzieja wzmacniana, a miłość bliźniego doświadczana.

Drodzy Bracia i Siostry! Takimi powinny być nasze parafie, takimi powinny się stawać między innymi dzięki wam. Nasz II Synod postanawia, że w każdej parafii powinien istnieć i działać Parafialny Zespół Caritas, który ma animować w niej posługę miłosierdzia. Potrzeba pomocy i miłosierdzia w parafii jest o wiele większa niż aktywność Parafialnych Zespołów Caritas, dlatego parafianie tworzący autentycznie katolicką parafię wiedzą, że wszyscy bez wyjątku są powołani do świadczenia miłosierdzia, do podejmowania uczynków miłosierdzia! W tym roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia tę wiedzę jak być powinno muszą przemieniać w charytatywny, miłosierny czyn.

Apeluję zatem i proszę, aby wszyscy wierni tworzący Kościół w archidiecezji katowickiej włączyli się do akcji „Misja Miłość” w ramach wolontariatu. Wolontariat (od łac. voluntarius – dobrowolny) jest dobrowolnym, bezpłatnym, świadomym działaniem na rzecz innych lub całego społeczeństwa, wykraczającym poza związki rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie. Podejmowany w Kościele z motywów religijnych jest najpierw osobistym spotkaniem z Jezusem obecnym w drugim człowieku, fantastyczną przygodą dającą satysfakcję, radość; ostatecznie jest formą świadectwa i ewangelizacji.

  1. Bracia i Siostry!

W dzisiejszej Ewangelii Zmartwychwstały wydał polecenie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15). Ten misyjny nakaz był i jest wykonywany! I naszym zadaniem jest głosić ewangelię słowem i ewangelicznym czynem, to znaczy: udzielając pomocy według rozeznania we wspólnocie parafialnej czy sąsiedzkiej.

Ty wy – Parafialne Zespoły Caritas – jako wolontariusze jesteście w parafii grupą szybkiego reagowania na rozpoznane potrzeby duchowe i materialne! W skali archidiecezji jesteście kościelną awangardą i armią, która skutecznie rozprawia się z biedą materialną i duchową. Jesteście kreatywni i gotowi do współpracy ze strukturami pomocowymi naszych samorządów, o czym często słyszę bezpośrednio od was w czasie spotkań w ramach wizytacji kanonicznej czy przy innych okazjach.

W trwającym roku miłosierdzia papież Franciszek mobilizuje do podejmowania uczynków miłosierdzia, które trzeba na nowo przemyśleć, aby jak najskuteczniej pomagać.

Bracia i Siostry!

Zarówno na wolontariuszach Parafialnych Zespołów Caritas, jak i na wszystkich pracownikach Caritasu spoczywa szczególna odpowiedzialność, wyrażająca się w potrzebie waszego świadectwa, tj. zgodności życia z wyznawaną wiarą. Pracownik Caritasu ewangelizuje, pomaga świadectwem życia, które jest wiarygodne tylko wtedy, gdy jest umocowane w osobistej więzi z Jezusem Chrystusem i w życiu sakramentalnym.

Drodzy Bracia i Siostry!

W waszej codziennej działalności docieracie do wielu, między innymi do ludzi w podeszłym wieku. Nawiedzacie ich w domach, przygotowujecie do przyjęcia sakramentów świętych, organizujecie wigilijne wieczerze i wielkanocne śniadania, przekazujecie różne paczki i upominki. Składam serdeczne „Bóg zapłać” za troskę o seniorów w parafiach, domach i hospicjach prowadzonych przez Caritas. Cieszymy się tym, że dzięki działalności Caritasu wciąż rozrasta się świadomość zatroskania o ludzi starszych.

Zachęcam was do dalszych podobnych działań, między innymi do tworzenia parafialnych klubów seniora pod patronatem Symeona i Anny, dwojga wspaniałych ewangelicznych seniorów. Pamiętajmy, że Caritas potrzebuje strategii działania w starzejącym się społeczeństwie!

Potrzebuje również ducha młodości, który cechuje Szkolne Koła Caritas. W roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia powinny powstać w każdej szkole, a ich działalność niech będzie jednym z trwałych Światowych Dni Młodzieży.

Bracia i Siostry!

Celebrując święto miłości miłosiernej, dziękuję parafialnym oddziałom Caritasu oraz wszystkim pracownikom i wolontariuszom Caritasu za wszelkie „gesty służby najmniejszym, które „przywracają nadzieję ubogim (por. Ecclesia in Europa, nr 86). Bóg zapłać!

Umiłowani, podczas tej i każdej Eucharystii pamiętajmy szczególnie o tych, którzy cierpią, którzy pragną miłosierdzia i o nie wołają. Pamiętajcie, każdego dnia życie przynosi nam nowe wyzwania, nowe intencje modlitewne i wskazuje, komu należy pomagać.

Bracia i Siostry!

„Tajemnica paschalna potwierdza, że ostatecznie zwycięskie jest dobro; że życie odnosi zwycięstwo nad śmiercią” (Jan Paweł II, Pamięć i tożsamość).

Niech nigdy tego dobra nie braknie w naszych parafialnych wspólnotach; niech się pomnaża i wzrasta w parafialnej rodzinie i w rodzinach parafii, w całej archidiecezji. Działajcie i zachęcajcie do działania, pamiętając, że każdy może coś od siebie drugiemu ofiarować.

Ukazujcie oblicza miłosierdzia i bądźcie zawsze obliczem Bożego miłosierdzia. Amen.