Urodził się 27 października 1907 w Wirku-Nowej Wsi. Był synem Józefa i Klary z d. Pawletta. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Wirku-Nowej Wsi. Następnie uczył się w małym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. Egzamin dojrzałości zdał w czerwcu 1927. Już wcześniej złożył pierwsze śluby zakonne. Po maturze rozpoczął studia w należącym do Księży Misjonarzy Instytucie Teologicznym. Ponieważ chciał pracować, jak wyznał, „dla swoich w swojej diecezji”, w 1930 roku przeniósł się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1932 w katedrześw. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafii św. Józefa w Rudzie. W sierpniu 1932 roku otrzymał na tę placówkę stały dekret wikariuszowski. Następnie jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Jadwigi w Chorzowie oraz św. Ap. Piotra i Pawła w Świętochłowicach. W sierpniu 1935 roku został mianowany kapelanem rezerwy Wojska Polskiego. Po wybuchu II wojny światowej brał czynny udział w kampanii wrześniowej. W okolicach Bochni dostał się do niewoli niemieckiej. Po powrocie z obozu jenieckiego, od 1940 roku do zakończenia okupacji hitlerowskiej pełnił obowiązki substytuta w parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Świętochłowicach. W 1941 roku zdał egzamin proboszczowski. W latach 1945-1947 administrował parafią Przemienienia Pańskiego w Bobrownikach Śląskich. W listopadzie 1947 roku bp S. Adamski mianował do kuratusem w Paniówkach. Dziesięć lat później, po erygowaniu tam nowej parafii św. Urbana, ks. Łukaszek otrzymał nominację na jej pierwszego proboszcza. Wybudował w Paniówkach probostwo oraz przyczynił się do powstania nowej parafii w sąsiednim Chudowie. Zmarł 30 listopada 1973 w szpitalu w Chorzowie. Został pochowany w Paniówkach.
